autor

[Jason Rosenthal]

No i istotnie, jak to zazwyczaj w przypadku Jaya bywało, swoją wizję miał. Odetchnął głęboko i spojrzał na nią z delikatnym rozbawieniem, gdy wspomniała o Camille, ale zaraz spoważniał.
– Ale… Może teraz już tak nie będzie. Przecież z bliźniakami jest okej, z Maddie jest okej… I jasne, te wszystkie akcje były chujowe, raniłem cię raz za razem z tego co mówisz, ale… Nie sądzę, żeby teraz cokolwiek było dla mnie zbyt ciężkie do udźwignięcia, bo dojrzałem odparl, wyciągając w jej stronę dłoń, bo zdał sobie chyba teraz dopiero sprawę z tego, ile razy ją zranił i jak bardzo dotkliwie. Odetchnął głęboko i spojrzał jej w oczy.
– Ale nadal byłybyście daleko – powiedział cicho, odetchnął głęboko. No i kiedy powiedziała, że doceniała przez ostatnie miesiące, nawet przez dwa lata, odetchnął głęboko, a gdy powiedziała, że o tym wie, odetchnął.
– Przypomniałem sobie, kiedy usłyszałem przypadkiem, jak mówisz o tym Charliemu. Nie pamiętam jeszcze wszystkiego, ale moment wypadku i kilka innych wspomnień sobie przypomniałem. I zachowałem się jak zjeb. I miałaś rację co do naprawienia tej pieprzonej barierki. Lepiej ja niż Mads – powiedział cicho, wzruszając ramionami, bo nie było sensu kłamać.

[Lilianne Thompson]

- Wiem, że teraz jest okej. Wiem i to mnie tak okropnie męczy, bo to co mamy teraz to dokładnie to czego kiedykolwiek od ciebie chciałam. Żebyś nie robił tych wszystkich gówien, żebyś słuchał tego co do ciebie mówię... - mówiła to ze smutkiem, nie ze złością, bo nie miała już do niego złości za to, jak było między nimi kiedyś. Teraz to wywoływało w niej tylko smutek, bo przez bardzo długi czas był wszystkim czego chciała. Był jej największą miłością, jej wszystkim no - a i tak nigdy tego nie potrafił zrozumieć, eh. Ale złapała za dłoń którą wyciągnął.
- Ja bym była daleko. A Maddie byłaby przy tobie wtedy gdy byś tego chciał. Choćby co drugi dzień, bo nie stanowiłoby to dla nas problemu - a Lily czuła wtedy, że musi być daleko od całego tego życia. Całego pierdolnika który się rozpętał, eh. - Gdyby nie Ben i to, że kazał mi cię zabrać ze sobą, pewnie i tak pojechałybyśmy bez ciebie - dodała cicho. Pokiwała głową słuchając jego tłumaczenia, ale trochę ją podkurwił tym, że nie przyszedł z tym do niej od razu. Mogli o tym porozmawiać już wcześniej, bo ona się bała poruszyć ten temat żeby wszystkiego nie rozpierdolić.
- Nie, żadne z was nie powinno wypaść. - pokręciła głową, bo on też nie powinien. - Czyli jednak byłeś na imprezie? Dlaczego nie powiedziałeś mi, że wiesz? - zapytała cicho, ale nie podchodziła do niego tylko mieliła to wszystko powolutku, próbując się na niego nie złościć, bo nie miała do tego prawa, nie? - Co jeszcze sobie przypomniałeś? - zapytała jeszcze, bo skoro już mówił to niech mówi

[Jason Rosenthal]

– Skoro to jest to, czego chciałaś, to nie rozumiem – w czym jest problem, Lils? – spytał łagodnie, wyciągając do niej dłoń. Naprawdę nie rozumiał, a bardzo zrozumieć chciał – bo skoro w końcu sprostał jej oczekiwaniom, to czemu go od siebie odsuwała? Odetchnął głęboko.
– Ale… To nadal nie jest to samo, bo gdyby podrosła, to już wszystko byłoby strasznie trudne – powiedział cicho, patrząc jej w oczy, ale gdy wspomniała, że by wyjechały bez niego, jedynie pokiwał ze smutkiem głową, bo rozumiał jej motyw. Odetchnął głęboko.
– Byłem, podkurwiłem się bo mi się przypomniało i wyszedłem. A potem poszedłem chlać z Markiem, w ramach pocieszenia emocjonalnego – wywrócił oczami, bo istotnie, Marky go potem pocieszał. – Bo powiedziałaś, że ty chcesz mi powiedzieć i chyba… Chciałem znać twoją perspektywę. Nie chciałem z tobą wjeżdżać z tematem, skoro nie byłaś gotowa – przyznał, wzdychając ciężko. – Nie za wiele. Przypomniałem sobie moment, w którym dowiedziałaś się o tym, co zrobiłem Charliemu. I to, jak urodziła się Mads. I to, jak z wami mieszkałem. No i też jak kupiliśmy kucyki dla Vi i Cami i jeden nasrał Ness na piwonie – zaśmiał się pod nosem, jakby to było najistotniejsze.

[Lilianne Thompson]

- Zawsze jeśli mam to, czego chcę i potrzebuję to potem kończy się chujowo - powiedziała cicho, bo dokładnie tak było z Ronem przecież. Było idealnie, tak jak powinno być, tak jak tego chciała i... teraz już go nie było. - I boję się, że kolejny raz nie zniosę tego, jak nam nie wyjdzie, bo to może być po prostu o jeden raz za dużo, a mamy Maddie, nie możemy nie umieć ze sobą rozmawiać, Jay - a przecież nie było sensu się oszukiwać, że będą potrafić jak nie wyjdzie. Zresztą, miała świadomość, że nie tylko on mógł to zjebać - ona przecież też. Tacy już oboje byli, eh.
- Ale takie jest życie, Jason. Jedynym dobrym momentem na takie coś jest właśnie okres, kiedy dziecko jest małe, żeby potem nie przeżywało szoku. Zresztą, to i tak już bez znaczenia, bo finalnie jesteśmy w tym punkcie w którym jesteśmy - machnęła na to ręką, bo nie było sensu debatować nad tym jakie wtedy miała pomysły, życie i tak to zweryfikowały i wyjechali razem, prawda?
- Przykro mi, że dowiedziałeś się tak. Chciałam zorganizować nam jakiś wieczór we dwójkę i na spokojnie o tym porozmawiać - powiedziała zupełnie szczerze, bo dokładnie to planowała. - Zbierałam się do tego cały rok. Ciągle próbowałam wymyślić jak ci to powiedzieć, ale im bliżej byliśmy tym było mi ciężej, bo nie chciałam cię skrzywdzić. Ani stracić. Nawet nie wiem kiedy doszłam do momentu w którym znowu zaczęłam coś do ciebie czuć, a to zdecydowanie nie ułatwiało - wzruszyła ramionami. Bo to, że jej na nim zależało było oczywiste od początku, zawsze jej na nim zależało i mimo wszystko chciała dbać o jego uczucia, dlatego tak długo odwlekała powiedzenie mu też o wyjeździe z Seattle, nie? I dlatego nigdy po ich rozstaniu w zasadzie nie powiedziała mu o tym, że spotykała się z Charliem ani nie afiszowała się tym.
- Czyli słodko-gorzko ci się przypomina. Niefajnie - powiedziała cicho, obejmując się ramionami i patrząc na niego ze smutkiem, ale mimowolnie sama się zaśmiała gdy powiedział o kucykach. - Zakładam, że to będzie twoje ulubione wspomnienie? - zapytała z lekkim rozbawieniem, biorąc głębszy oddech. Nie była zła o to, że go to bawiło i że się na tym trochę skupiał, bo to było przyjemne, ciepłe wspomnienie. Takie też były potrzebne, cóż.

[Jason Rosenthal]

- Nie zamierzam tego zjebać – powiedział cicho, lekko zrezygnowany, ale naprawdę nie zamierzał. Chciał, żeby były z nim szczęśliwe obie – i ona i Maddie. Odetchnął głęboko i spojrzał na nią z wyraźnym smutkiem. Chujowo mu strasznie było, że aż tak wszystko życiowo zjebał.
– Domyśliłem się, ale dlatego dawałem ci przestrzeń, żebyś mi powiedziała, nie chciałem wyjebać w ciebie z tym tematem, ale nie rozumiem, czemu nagle zaczęłaś mnie dystansować – przyznał cicho, patrząc jej w oczy.
– Skoro znowu zaczęłaś coś czuć, to może jednak to przemyślisz? – spytał z cichą nadzieją, ale nie obiecywał sobie zbyt wiele.
– Tak, chociaż lepiej słodko-gorzko niż tylko gorzko – westchnął. – Nie wiem, czy ulubione, bo sprzątanie tego gówna wcale nie było przyjemne – zaśmiał się cicho, wzruszając ramionami.

[Lilianne Thompson]

- Nigdy nie zakładałam, że zamierzałeś. Po prostu... wiesz, oboje jesteśmy dość chujowi w relacjach. Może to kwestia tego - delikatnie drgnęły jej kąciki ust w kierunku lekkiego uśmiechu. Sama też popełniała błędy, chociaż w jego przypadku robiła ich zadziwiająco mało - jedynym jej błędem w ich relacji było to, że wierzyła w niego bardziej niż powinna. Podeszła troszkę bliżej, sięgając do jego dłoni, którą delikatnie ujęła. - Dziękuję za to. I już ci powiedziałam. Boję się tego wszystkiego strasznie - powiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy i mówiła całkowicie szczerze. Posłała mu całkiem czułe spojrzenie gdy usłyszała jego słowa. Jezu, czemu nie mógł powiedzieć, żeby się pierdoliła? To byłoby zdecydowanie prostsze.
- Myślę cały czas - przyznała, stając już teraz typowo przed nim i po prostu go przytuliła. A że opierał się o biurko, to było jej zdecydowanie prościej ucałować jego skroń i mocno opleść ramionami.
- Och, no jasne, że tak. Chciałabym, żebyś miał tylko słodkie, dlatego miałam problem powiedzieć ci o tym wszystkim. Chciałabym żebyś był najszczęśliwszy na świecie i nie musiał tego wszystkiego wiedzieć, ale to nie fair cię okłamywać - powiedziała cicho, wprost do jego ucha i przymknęła oczka, opierając nos na jego policzku. - Należało się wam, bo prosiłyśmy, żebyście nie odwalili głupot. Ale Cams i Vichie były zachwycone - stwierdziła z rozbawieniem, nie odsuwając się od niego, tylko delikatnie gładziła go po pleckach. - Mam nadzieję, że teraz będą ci się przypominać same dobre i miłe rzeczy - odsunęła się tylko na tyle, żeby móc spojrzeć w jego oczy po uprzednim chwyceniu jego podbródka. - Miałeś całkiem fajne życie, mimo wszystko - puściła mu oczko, kciukiem przesuwając pod jego dolną wargą. Pomijając gówna które robił - oni też mieli razem całkiem fajne życie, eh.

[Jason Rosenthal]

– Może – pokiwał głową ze smutkiem, wpatrując się w przestrzeń, chociaż cholernie mu się to życie, w którym nie byli razem i nie mieli nawet takiej perspektywy nie podobało. Inna sprawa, że miał w głowie, że… Że może jeśli jej pokaże, że będzie okej, to faktycznie mu uwierzy, że nie będzie się bała, bo zobaczy, że nie ma czego.
– Wiem, że z mojej strony fundowałem ci zapewne głównie ból i chujowe akcje, ale mogę to zmienić, tylko… Daj mi szansę. Bez deklaracji. Tak po prostu. Nie odsuwaj mnie, Lily, błagam – był gotów tutaj normalnie uklęknąć, byle mu tego nie robiła. :c
Objął ją, gdy tak go przytuliła i odetchnął głęboko, przymykając powieki.
– Rozumiem – szepnął do jej ucha, zanurzając nos w jej włosach. – No jasne, że były, byliśmy najlepszymi wujkami z Markym – zaśmiał się, wypinając dumnie pierś. – Wiesz, że to tak nie działa. Może i miałem fajne życie, ale… Zrobiłem dużo chujowych rzeczy – przyznał ze smutkiem, ujmując jej buźkę w dłonie i patrząc w oczy.

[Lilianne Thompson]

- Nie mów tak, bo to nie prawda - pokręciła głową, bo nie uważała, że jedyne co jej dał to ból i chujowe akcje. - Dałeś mi o wiele więcej, tylko w tym momencie o tym nie wiesz. Nie wiesz jak ciężko mi było, gdy rozstałam się z Charliem jeszcze jak był w więzieniu, ale... sprawiłeś, że się rozbudziłam do życia, tak naprawdę to przy tobie się uczyłam czego chcę - powiedziała łagodnym tonem, bo trochę jednak tak było. - Może dlatego tak trudno było mi cię nie kochać, nawet jak robiłeś te wszystkie pojebane rzeczy - aż przymknęła oczy gdy poprosił, żeby go nie odsuwała.
- A może to jest idealny moment na to, żebyś iść dalej, bo właśnie nie pamiętasz wszystkiego i może... będzie ci łatwiej - wyszeptała, całując znowu czule jego skroń, kilkakrotnie, jakby chciała być w tym momencie plasterkiem na jego duszę i na wszystko co złe. Chociaż nie sądziła, żeby jej samej miało być łatwo to wszystko pojebać, ehhh.
- Nadal jesteście. I jesteś cudownym tatą, dokładnie tak jak zawsze mówiłam, że będziesz nawet jak sam w to nie wierzyłeś - puściła mu oczko, ale kiedy ujął jej buźkę w dłonie, odwróciła głowę tak, żeby ustami jedną z tych dłoni musnąć ustami. - Więc teraz postaraj się ich nie robić - stwierdziła spokojnie, patrząc prosto w te jego ciemne oczy, które Maddie po nim odziedziczyła.

[Jason Rosenthal]

– To nie tak, że uważam, że wszystko, co ci dałem było złe albo chujowe. Po prostu… Wiem, że czasami byłem dla ciebie chujem. Wiem, że byłem chujowym człowiekiem. I cieszę się, że nauczyłaś się czego chcesz przy mnie, żałuję tylko, że teraz tą osobą nie jestem, że nie jestem tym, czego chcesz – powiedział cicho, patrząc jej w oczy, bo istotnie, strasznie chujowo było mu z tym, że to nie on w tym momencie był tym, czego chciała. :c
– Ale wcale nie chcę iść dalej, bo mi na tobie zaczęło zależeć. Nawet bez pamięci ja… Naprawdę kurewsko mi zależy – bo nie chciał mówić w tych okolicznościach, że ją kocha, wiedząc, że chciała to uciąć, nie chciał jej tego robić. :c
– Cóż, może to dlatego, że zawsze sądziłem, że jestem bardziej materiałem na zabawnego wujka aniżeli na ojca, ale cieszę się, że sobie radzę. I z Mads i z dzieciakami Ness – przyznał cicho. – Staram się. Z całych sił się staram, dlatego tak mi zależy, żebyś to zauważyła – odparł z wyraźnym smutkiem i spojrzał jej w oczy. No zależało mu kurewsko. :c

[Lilianne Thompson]

- Nie wiem jak mnie słuchasz, ale nie powiedziałam w trakcie tej rozmowy ani razu, że nie jesteś tym, czego chcę - nawet się delikatnie uśmiechnęła do niego w tym momencie, ledwie kącikami ust co prawda ale jednak. Owszem, nie powiedziała tak. I w pewnym sensie dawał jej od dłuższego czasu wszystko czego potrzebowała jej dusza, tylko... to było póki co zbyt skomplikowane dla jej głowy.
- Mi też. Bardzo - powiedziała cicho, biorąc głębszy oddech i przymykając na chwilę powieki. Ciężko było wracać znowu do tego samego punktu, ehhh. Nadal jednak się do niego przytulała, bo ta bliskość troszkę ją mimo wszystko uspokajała.
- Wiesz, moją aspiracją życiową też nigdy nie było zostanie matką, ale jakoś życie trochę inaczej to zweryfikowało - mruknęła mu do ucha, bo istotnie, Lily nie należała do kobiet którym się marzyła gromadka dzieci, dom z białym płotkiem i pieczenie ciasteczek na szkolne kiermasze. Ale nie za bardzo miała jakikolwiek wybór, bo nie miała też jaj jako nastolatka ciąży usunąć. Ani potem, gdy zaszła w kolejną, cóż. - I chyba na to mnie złapałeś - dodała z lekkim rozbawieniem, bo w sumie to chyba przez to jej zaczęło zależeć - przez wizję tego, jakim był rodzicem, jak dobrze im szło wspólne wychowywanie Maddie, bo seks... seks nigdy nie był czynnikiem przez który się tak po prostu zakochiwała. - Ale ja to widzę, Jay. Widziałam nawet w Miami, bo normalnie odjebałbyś dramę stulecia, chyba nawet trochę chciałam cię sprawdzić - pogładziła czule jego policzek, nieustannie patrząc mu prosto w oczy.
- Nie rozumiem tylko, dlaczego w takim razie nie zaprosisz mnie na oficjalną randkę? - powiedziała cicho, uśmiechając się przy tym delikatnie. - Od zawsze masz z tym problem. Ale spać ze mną w jednym łóżku czy robić nieludzkie rzeczy w sypialni i innych dziwnych miejscach już luz, zero problemów - pokazała mu język, odrobinkę się rozluźniając. Nie mogła mu obiecać, że związek im wyjdzie i że będą kurewsko szczęśliwi, nie po tym wszystkim przez co przeszli, nawet jeśli on tego nie pamiętał, ale... porandkować mogli, prawda?

[Jason Rosenthal]

– Po prostu chyba sądziłem, że nie jestem, skoro… No, skoro nie cchesz próbować, albo cokolwiek – rozłożył dłonie nieco bezradnie i westchnął mimochodem, ale naprawdę tak było. Zalożył, że go nie chciała, skoro nie chciała próbować z nim. Tulił ją zatem do siebie, delikatnie masując jej plecki.
– Rozumiem – uśmiechnął się do niej delikatnie, kiwając głową. I naprawdę tak było, naprawdę rozumiał, że mogła najzwyczajniej w świecie nie chcieć zostać matką albo raczej że nie było to na jej liście życiowych priorytetów. – Ja… Nie chcę nic odje bywać – wygiął usta w podkówkę i spojrzał na nią ze smutkiem w oczach.
– No w takim razie zapraszam cię na oficjalną randkę. Myślałem, że to oczywiste, gdy zapraszam cię na jakieś kolacje czy obiady. To jak, pójdziesz ze mną? – uśmiechnłą się do niej. – Jak bardzo dziwne miejsca masz na myśli? – spytał lekko rozbawiony, pokazując jej język.

[Lilianne Thompson]

- Jesteś - powiedziała tylko, żeby trochę uspokoić jego potencjalne negatywne myśli. Zresztą, potem mu przedstawiła swoje argumenty na to wszystko, nie? Kiedy jednak powiedział, że nie chce odjebywać, pokiwała głową. - Ja też. Nie odjebujmy więc razem - bo też do złotych i świętych ludzi nie należała, więc jej zdaniem taki deal to całkiem dobre rozwiązanie, prawda?
- Z Charliem też czasami wychodzę na obiad, mam to uznawać za randkę? - wywróciła oczami, bo idąc tym tropem to wiadomo! - Pójdę, jasne, że pójdę - musnęła palcami jego nos i zaraz oczami wywróciła z rozbawieniem. - Bardzo dziwne. Zabrać cię do jakiegoś? - zapytała z rozbawieniem, biorąc głębszy oddech i nawet nachyliła się nad nim, żeby musnąć jego usta swoimi. A potem wrócili razem do domku!

| ztx2