autor

[Jason Rosenthal]

– No pewnie czułbym się chujowo, ale to nie moja wina, że wszedł tam, gdzie nie powinien. Znalazł się w złym miejscu, w złym czasie i generalnie nie jesteście razem, więc no – wzruszył ramionami, chociaż sądził, że Charlie by się zachował podobnie. Inna sprawa, ze chuja go znał, ale no.
Spojrzał na nią z delikatnym rozbawieniem, kiedy powiedziała, że on sobie jaja robił. No sama do końca poważnie nie mogła mówić, skoro gadała o zgrzytaniu pochwy, co nie? W każdym razie, gdy wspomniała o przypinaniu do łóżka, w jego głowie pojawiły się już całkiem zajebiste wizje, ale zaraz uniósł brew.
– Jakoś nie wierzę, że byś wyszła i odmówiła sobie skorzystania z mojej zajebistości – i tak, miał na myśli swojego penisa.

[Lilianne Thompson]

- Nie jesteśmy, ale to i tak boli. Zresztą, co ty możesz o takich rzeczach wiedzieć - wymownie go palcem w czoło tyknęła, bo jeszcze jakby miał pamięć, to mogliby o tym podyskutować, ale teraz w jej mniemaniu to co najwyżej mógł kochać Maddie, chociaż tutaj nie miał nawet za bardzo wyjścia
- A to wyobraź sobie, że mogłabym i tak też uczynię - powiedziała z rozbawieniem, mocniej ściskając jego dłoń. Mogłaby się oprzeć i zamierzała tak właśnie robić już do końca życia - bo miała wizję w głowie, że więcej się z nim nie prześpi

[Jason Rosenthal]

– Cóż, jego bóle egzystencjalne mnie nie interesują i nie sądzę, że ciebie powinny – wzruszył ramionami – no każdy orze jak może, prawda? Inna sprawa, ze faktycznie nie wiedział, chociaż im więcej czasu z nią spędzał – z nią i Maddie nawet – tym bardziej był zakochany. Niekoniecznie w niej, w wizji ich jako rodziny, chociaż w nią także był dość mocno zapatrzony, ah.
– Im bardziej zaprzeczasz, tym bardziej mam ochotę ci pokazać, że możesz się tyci mylić – uśmiechnął się do niej leciutko, bo istotnie, taką miał ochotę i nawet zamierzał jej to udowodnić – nie teraz, rzecz jasna. Za jakiś czas. Najpewniej jak oboje będą pijani.

[Lilianne Thompson]

- Nie czuję po prostu satysfakcji z ranienia ludzi - a szczególnie z ranienia Charliego, nawet jeśli to pewnie inaczej wyglądało gdy wylewała na nim swoją frustrację tamtego wieczoru, ale wiadomo. I generalnie, to też nie tak, że Jason był Lily całkowicie obojętny. Jej sposób patrzenia na niego zmienił się odkąd zamieszkali w Los Angeles, uwielbiała go totalnie - dlatego ją to tak męczyło, bo nie chciała przez przypadek polubić go za bardzo.
- Jason, jesteśmy w Disneylandzie, naprawdę to miejsce na sugerowanie, że wciągniesz mnie do łóżka, najlepiej sam pakując się od razu między moje nogi? - pokręciła z rozbawieniem głową, ale tyci już wyluzowała. - Dla dobra tego wszechświata lepiej, żebyś pomiędzy nimi już nie lądował - dodała, ramionkami wzruszając i wysiadła z wagonika, nadal trzymając go za łapkę i zaczęli zwiedzać jakieś pseudo-nawiedzone pomieszczenie albo iść tym korytarzem, który dzięki iluzji wydawał się jakby się ciągle wydłużał!

[Jason Rosenthal]

– E tam dla dobra wszechświata, zobacz jaką cudowną Maddie mamy dzięki temu, że wpakowałem ci się między nogi – puścił jej oczko i uśmiechnął przeuroczo, bo owszem, mieli, a ona mogła nie wymyślać głupot i go ponownie między nie wpuścić.
Wieczorem, kiedy wszyscy ogarniali się do spanka – bo małą uśpili pewnie Ness z Markiem, Jay wyszedł z apartamentu. Ogarnął jakiś sztos gigantyczny bukiet ulubionych kwiatów Lils i z szampanem w kubełku z lodem zapukał do jej drzwi.
– Mówiłem o romantyzmie i dotrzymuję słowa, dla ciebie, Madame – uśmiechnął się, wreczając jej kwiaty. No chyba go teraz nie spławi, nie? :c

[Lilianne Thompson]

- Przestań - zaśmiała się pod nosem, szturchając go łokciem pod żebra. Wolałaby, żeby jednak kolejnej Maddie jej nie zmajstrował, bo chyba by oszalała z kolejnym dzieckiem, aż tak dzieci nie lubiła, więc skoro tak to widział, to może lepiej faktycznie go między nogi nie wpuszczać
W każdym razie, istotnie do spanka się szykowała. Ucałowała czółko Maddie, wzięła prysznic, przebrała się w piżamkę i stała teraz przy balkonie paląc papieroska i podziwiając widok, który z owego balkonu miała. Idealny apartament wybrali, zdecydowanie. I kiedy usłyszała pukanie do drzwi, podeszła do nich, żeby je otworzyć.
- Serio? - zlustrowała wzrokiem jego, wiaderko z szampanem i kwiaty które trzymał w ręku i które zaraz od niego wzięła. Nie zamierzała być jakąś wredną małpą i go odsyłać, uśmiechnęła się nawet do niego odrobinę czule, bo to było urocze - może nawet za bardzo urocze. - Dość duży przeskok od proponowania mi swojego penisa w bardzo oczywisty sposób - powiedziała z rozbawieniem, otwierając szerzej, żeby mógł wejść do środka i zanurzyła nos w bukiecie. - Dziękuję - powiedziała łagodnie, odkładając kwiaty na jakiś stolik i podeszła do niego, muskając ustami jego policzek delikatnie. - Przyniosę jakiś wazon, a ty otworzysz nam szampana, bo rozumiem, że wypijesz ze mną? - poruszyła brwiami. Eh, no i weź go odpychaj.

[Jason Rosenthal]

Uśmiechnął się uroczo, gdy spytała, czy on tak na serio. Pokiwał głową. No przecież obiecał, więc słowa zamierzał dotrzymać – chociaż w tej kwestii i chociaż ten jeden raz, nie? Tak więc odetchnął głęboko i spojrzał na nią z lekkim rozbawieniem, ale gdy go do środka wpuściła, to wszedł i zamknął za sobą drzwi.
– Słuchaj, obiecałem romantyzm, to jest romantyzm – wzruszył ramionami uroczo, bo jednak naprawdę chciał się wykazać, a widział ten jej czuły uśmiech i już wiedział, że trafił w dziesiątkę. Nawet zbił sobie sam ze sobą mentalną pionę, a co.
– Nie ma za co. I oczywiście, wypiję, na to liczyłem – powiedział, zaraz szampana otwierając i zgrabnie nalewając do kieliszków, które także wziął ze sobą.

[Lilianne Thompson]

Niby obiecał, ale jakoś nie brała tego pod uwagę, bo jakoś tak chyba nie chciała brać. Nie chciała od niego romantyzmu, chciała żeby nic nie odpierdalał i nie łamał jej więcej serduszka, ale i tak czy siak cute, eh.
- Co nie zmienia faktu, że nie musiałeś. I tak bym cię pewnie wpuściła, ale doceniam kwiaty jako wpisowe - puściła mu oczko. Pokiwała zaraz głową na jego słowa, znikając faktycznie na chwilę po wazon, z którym wróciła zaraz i ustawiła kwiaty na jakiejś szafce nocnej koło łóżka. - Chodź na zewnątrz - zaproponowała, pomagając mu wszystko przenieść na stolik na balkonie i usiadła na jakiejś wygodnej tarasowej kanapie.
- Skąd wiedziałeś jakie kwiaty? - podejrzliwie na niego spojrzała, bo nie przypominała sobie, żeby mu o tym mówiła i miała nadzieję, że Nesta nie brała w tym udziału jednak bo będzie musiała ją rano zjeść

[Jason Rosenthal]

Cóż, nie jego wina, że nie brała pod uwagę – inna sprawa, że naprawdę nie zamierzał odpierdalać – chciał być dla niej wspaniały i cudowny i zamierzał jej pokazać, że naprawdę mogło być między nimi dobrze, zajebiście dobrze.
– Oh, czyli teraz będę musiał za każdym razem przynosić bukiet, jak będę chciał wejść, czy jednak nie? – zażartował z uśmiechem, ale zaraz posłusznie zgarnął kieliszki i przeszedł razem z nią na balkon, stawiając je na stoliku i usiadł obok niej.
– Marcus pamiętał – przyznał z lekkim uśmiechem, no pamiętał bo kiedyś pewnie trzy czwarte kwiaciarni w Seattle zjeździli za tymi kwiatami, tworząc największy bukiet ever, bo znowu coś zjebał, czy tam coś. – Zmęczona po dzisiejszym dniu? – spytal, niewinnie ją ramionkiem obejmując.

[Lilianne Thompson]

- Nie, nie musisz - powiedziała, wywracając oczami. - Za ten bukiet masz zapewnione kilka wejść, spoko - dodała, z lekkim rozbawieniem. A kiedy powiedział, że Marcus pamiętał, pokiwała głową, sięgając po swój kieliszek.
- Czyli czasami umiecie wymyślić razem coś normalnego i miłego? - zapytała lekko uszczypliwie, ale musnęła zaraz jego nos palcami uśmiechając się do niego delikatnie. Nie odsuwała się gdy objął ją ramieniem, nawet delikatnie oparła głowę na jego ramieniu wzdychając cicho i wlepiła wzrok w wierzę Eiffla, którą bankowo z ich apartamentu widać było idealnie.
- Trochę. Zdecydowanie wolę biegać niż robić takie przejścia po Disneylandzie, ale chociaż mała zadowolona. No i nie lubię jet lagu - nie, żeby ktokolwiek lubił, wiadomo. - Więc za co wzniesiemy toast? - zapytała spokojnie, podnosząc lekko głowę żeby spojrzeć mu w oczy.

[Jason Rosenthal]

– Okej, ale będę częściej niż rzadziej – uśmiechnął się niewinnie, może nawet zasubskrybuje kwiatki w jakiejś kwiaciarni, żeby mu regularnie dostarczali bukiety? Totalnie tak zrobi! Uśmiechnął się do niej uroczo, kiedy spytała, czy potrafią wymyślić coś normalnego.
– No, zdarza się, chociaż po twojej reakcji obstawiam, że raczej rzadziej niż częściej – ramionkami wzruszył w tym momencie niewinnie, ale co miał jej innego powiedzieć, no? Odetchnął głęboko, gdy się nie odsuwała, ale szanował generalnie. Czuł, że był w grze, totalnie.
– Ja się dziwię, że młoda jet lagu nie miala, ale przespała w sumie większą część lotu – wzruszył ramionami. – Może za wypuszczenie romantyzmu zza krat? – poruszył brwiami z uśmiechem i musnął palcami jej policzek z czułością. Ah, piękna była, no.

[Lilianne Thompson]

- Czyli nie ma sposobu, żeby cię od tego odciągnąć? - aż sobie westchnęła, bo wszystko fajnie pięknie, ale romantyzm to nie było najlepsze rozwiązanie między dwójką ludzi, która miała ze sobą dziecko, była eks i w ogóle, ale niech mu będzie - skoro czuł taką potrzebe
- Na szczęście, ostatnio zdarza się wam dość często - puściła mu oczko. Aczkolwiek nadal wolała się nie przyzwyczajać za mocno, żeby potem zawód bolał mniej, eh. - Ma zadziwiającą zdolność do przesypiania wszystkich niewygodnych rzeczy. Ma szczęście księżniczka - zaśmiała się cicho, przechylając głowę gdy usłyszała propozycję jego toastu i mimowolnie odetchnęła cicho, gdy musnął palcami jej policzek. - Za wypuszczenie romantyzmu zza krat - ale oczami wywróciła mimo wszystko. Szkoda, że innych rzeczy które mówiła nie łapał się tak bardzo Stuknęła jednak swój kieliszek z jego i zaraz upiła łyk szampana, jedną nogę podkulając nieco, a drugą przerzuciła przez jego nogi, wracając z powrotem w jego ramiona. - W sumie to źle zorganizowaliśmy ten wyjazd. Powinniśmy zabrać cię na wieżę Eiffla. I do Le Jules Verne, genialne mają jedzenie - stwierdziła, uśmiechając się delikatnie. - Moglibyśmy w sumie pójść tam na obiad jak moja mama zabierze Madds - a dopiero potem pojechać na wybrzeże, genialny pomysł, o.

[Jason Rosenthal]

– Nope, nie ma. Chyba sama kiedyś mi powiedziałaś, że kiedy coś sobie postanowię to zazwyczaj to realizuję – zaśmiał się cicho. – Z lepszym lub gorszym efektem – dodał, wywracając lekko teatralnie oczami, bo wiadomo, skutki tego były wręcz opłakane momentami.
– Widzisz, nie jesteśmy aż tak zjebani – pokazał jej język z rozbawieniem, ale pokiwał głową, gdy powiedziała, że mała ma szczęście bo jest zdolna przesypiać niewygodne rzeczy. Też to szanował. Kiedy jednak wywróciła oczami, ujął jej podbródek.
– Nie ma wywracania oczami, to poważny toast – mruknął z rozbawieniem i upił trochę ze swojego kieliszka. Zaraz jednak go odstawił i zaczął ją smyrać po nodze delikatnie.
– Możemy iść przed wylotem na Lazurowe Wybrzeże, jasne. Małej by się tam pewnie nudziło, a tak… Ja chętnie to wszystko zobaczę – pokiwał głową entuzjastycznie. Pewnie, że zobaczy i to z radością!

[Lilianne Thompson]

- Czyli jednak mnie słuchasz? To dobrze - powiedziała z rozbawieniem, ale próbowała naprawdę spokojnie i łagodnie do jego tematu podchodzić i dawać mu tyci szansę na pokazywanie lepszej strony - nie, żeby tej strony nie znała, bo znała bardzo dobrze, ale wiadomo. - Tyci jesteście - powtórzyła, bo nie zamierzała w tym temacie aż tak bardzo zdania zmieniać. Nadal Ale kiedy ujął jej podbródek, wlepiła wzrok w jego ciemne oczy.
- Oczywiście, najpoważniejszy na świecie. Same się tak wywróciły, zupełnie bez mojej zgody - teraz wzniosła z rozbawieniem oczy ku niebu, uśmiechając się niewinnie. Kiedy on zaczął smyrać jej dłoń nogę, Lily odruchowo zaczęła palcami muskać jego dłoń.
- Spróbuję w takim razie zarezerwować nam jakiś stolik rano - brała pod uwagę całą czwórkę, rzecz jasna, nie tylko jego i siebie. - Można będzie pomyśleć o jakiejś dłuższej wycieczce do Francji. Jest mnóstwo pięknych rzeczy do zobaczenia. Luwr, pola elizejskie... Europa jest w ogóle piękna - uśmiechnęła się mówiąc to, bo uwielbiała też Grecję, Włochy... ah.

[Jason Rosenthal]

– Zdarza się – przyznał rozbawiony delikatnie. No słuchał, w zasadzie dość uważnie jej słuchał, bo co innego mu pozostawało, nie? W każdym razie, kiedy powiedziała, że tyci są, przechylił głowę.
– Oboje wiemy, że nie tyci, przynajmniej w moim przypadku, Marka nie sprawdzałem - zażartował, wywracając oczyma. Zaśmiał się na kolejne słowa kobiety.
– Mhm, jakoś ci nie wierzę, nieładnie kłamać, jaki przykład naszej córce dajesz? – spytał z rozbawieniem i spojrzał na jej dłoń, która muskała teraz jego ręke, ah.
– Okej, dzięki – pokiwał głową, bo on z kolei sądził, ze chodzi jej o ich dwójkę, ale okej. – Pewnie, możemy coś pomyśleć. Słyszałem że Włochy też są cudowne – poruszył brwiami i uśmiechnął się do niej uroczo.