- Może. Nie wiem. I tak mu nie ufam - powiedziała cicho, bo nie ufała, bo wiedziała, że co by się nie działo, Jay i Ben i tak byli braćmi. I miała świadomość, że Ben zawsze mocno się o Jasona mimo wszystko troszczył, nie?
- Może nie odzyska szybko. Albo w ogóle. Jezu, czuję się podle - westchnęła ciężko, ale nie można się było jej dziwić. Bała się mierzyć z jego spojrzeniem, gdy odzyska pamięć i będzie wiedział, że to wszystko to jej wina. Odwzajemniła ten pocałunek, ale delikatnie, z lekką rezerwą. Mieliła, nadal.
- Kocham cię - powiedziała jedynie w odpowiedzi, bo naprawdę go kochała. Szkoda, że użył jednak tyci podstępu żeby do tego doprowadzić, eh.
- Nie wiem, po prostu chciałam się upewnić - rzuciła niby luźno, ale skoro twierdził, że był... cóż, niech tak będzie. Nie był to dzień na jakiekolwiek dodatkowe dramaty. Ale kiedy wrócili do domu, mało się odzywała. Właściwie od razu wpakowała się do łóżka i potrzebowała pobyć troszkę sama. Podobnie zresztą funkcjonowała przez kolejne dwa czy trzy dni. Nie rozmawiała z nim, a jeśli to tylko zdawkowo. A dzisiaj faktycznie przyjechała z Maddie do szpitala. Wcześniej pewnie w ciągu tych kilku miesięcy też kilka razy podjeżdżała z nią na chwilę tłumacząc, że tatuś śpi i tak dalej. Dzisiaj jednak gdy tylko otworzyła drzwi do sali, mała wpadła do środka jak burza w jakiejś przesłodkiej, pudrowej różowej sukieneczce najpewniej.
- Mówiłam, że tatuś się niedługo obudzi - uśmiechnęła się całkiem uroczo, łapiąc zaraz małą i podnosząc ją do góry.
- Ale nie możesz tak latać ani krzyczeć, bo musi odpoczywać - dodała ciszej, do jej ucha i zaraz usiadła z nią na krześle, dając tym samym Jayowi szansę na przywitanie się z tym małym, chodzącym armagedonem
- Przyniosłam obiecane steki. I trochę ciuchów, żebyś miał coś swojego. Pod koniec tygodnia powinni cię wypuścić bo masz całkiem niezłe wyniki badań - puściła małą, żeby mogła na łóżku przedreptać do Jaya i uśmiechnęła się do niego przesłodko, małymi rączkami dotykając jego buźki.
