autor

[Isaak Costas]

On na jej twarzy też widział zmarszczki, ale zupełnie mu nie przeszkadzały. Właśnie tak sobie ją wyobrażał, gdy myślał o starzejącej się Ellie. Obok takie Ellie chciał spędzić całe życie, zanim jakiś skurwysyn postanowił to życie skomplikować do granic możliwości.
- No coś ty. Nie chcę, żebyś oddała portret, a miałbym ci zabrać obrączkę i pierścionek? Są twoje. Należą tylko do ciebie, nie chciałbym mieć ich w domu bez ciebie. - szepnął cicho. Nie chciał żeby mu je oddawała. Nie, bo chyba by emocjonalnie umarł w momencie w którym położyłaby je na jego dłoni. Jego uwadze jednak nie umknęło już na świętach, że nosiła to wszystko na łańcuszku. Boże, to niby takie małe rzeczy ale sprawiały, że Isaak kochał ją cholernie za to. I irytował się ze względu na to, co sam im zrobił tym rozwodem.
- Nigdy nie mówiłem ci, że wyglądasz ładnie bo tego oczekiwałaś. Po prostu tak uważałem - puścił jej oczko. No, jasne. Od liceum uważał, że była jedną z najładniejszych kobiet jakie znał - a znał ich swego czasu naprawdę sporo.
- Nawet jutro, jeśli to możliwe - uśmiechnął sie, a gdy wsunęła dłoń w jego dłoń, ścisnął. - Chciałbym, żeby to była randka. Chcę… chciałbym, żebyśmy mogli na nie chodzić. Zacząć od nowa. - mówił to cholernie niepewnie, w oczy jej patrząc jak zakochany nastolatek. W jego miłości nic się nie zmieniło i jeśli chciała… mogli sprobować. Mógł on spróbować naprawić te lata rozłąki na które ich skazał.

[Elaine Townsend]

A jej własne zmarszczki nieco przeszkadzały. Wiedziała, że jest starsza, że ma małe dzieci, że jej cera nie była tak jędrna, mimo, że używała kremów i jakichś super zabiegów, które jednak nie sprawiały, że jej twarz wyglądała jak napompowana do granic możliwości maska. I bała się tego. Bała się w zasadzie wszystkiego.
– Portretu i tak bym ci nie oddała, nawet jeśli byś chciał – wzruszyła ramionami, bo to była jedyna rzecz, którą chciała i którą zamierzała trzymać ze sobą. Uśmiechnęła się delikatnie, gdy powiedział jednak, że nie chciałby mieć w domu pierścionka i obrączki bez nich. Odetchneła głęboko i zaśmiała się cicho.
– Nie, ale zazwyczaj to było tylko ładnie, musisz poszerzyć swój słownik, tak jak ja poszerzyłam słownik określeń na penisa – pokazała mu teraz język, śmiejąc się cicho.
– Możliwe – odparła spokojnie, ale gdy wspomniał, że chce zacząć od nowa, westchnęła cicho i pokręciła głową. – Nie, nie zaczynamy od nowa. Zaczynanie od nowa jest wykańczające. Pierwsze randki, pierdolenie o tym, czym się zajmujemy… Nie. Nie zaczynamy od nowa. Możemy zacząć od środka. Ja nigdy nie… – przerwała, bo nie. Nie zamierzała mu znowu wyznawać miłości pierwsza, bez jaj. Niech on się tutaj trochę postara.
– Zatańcz ze mną, Costas – i to nie była prośba, wstała od stolika i za rękę go pociągnęła do parkietu. Nie był szczególnie duży. - Wieki nie tańczyłam, jest szansa, że wyszłam z wprawy – przyznała nieco zawstydzona, a jej policzki teraz pasowały do koloru jej sukienki.

[Isaak Costas]

Domyślał się, że dla niej starzenie się było okropne. Zawsze przejmowała sie tym jak wyglądała, ale Isaak uważał, że zupełnie nie potrzebnie. Inna sprawa, że sam się kiedyś bał starzenia - bał się dorosłości, odpowiedzialności i całej reszty, a teraz nie wyobrażał sobie być znowu tym pojebanym dwudziestoparolatkiem. Inna sprawa, że ostatnie dziesięć lat gnębiło go okrutnie, szczególnie odkąd Billy wyszedł i został tam całkowicie sam.
- Planowałem sobie zrobić drugi - powiedział szczerze, wzruszając delikatnie ramionami. - Muszę wrócić do czytania twoich harlekinów, tam używasz masy okresleń na wszystko - dodał z rozbawieniem, ale słysząc jej kolejne słowa uśmiechnął się szeroko.
- Zacznijmy tam, gdzie skończyliśmy tak naprawdę - powiedział, unosząc delikatnie jej dłoń w górę. - Podczas tamtej rozmowy telefonicznej po świętach - szepnął, bo potem, podczas kolejnej, ich cały świat miał się zawalić. Bo to w sylwestra dowiedzieli się jak będzie. W sylwestra mieli proces i chociaż chcieli ten dzień spędzić z nimi… nie spędzili. A to złamało serce Isaaka na milion kawałków - tak jak wyraz jej twarzy na procesie, gdy zapadł wyrok. Chyba nigdy nie będzie umiał tego wyrzucić z głowy. - Ja też nigdy nie przestałem cię kochać. Kocham cię, Elaine Townsend. Nad życie. I nadal myślę, że my przeciwko światu to najlepsza rzecz na świecie - dodał, zaraz jednak posłusznie wstając. Objął ją w talii i poprowadził na parkiet.
- Ty nie tańczyłaś wieki? A co ja mam powiedzieć? - zapytał z rozbawieniem, ale zaraz ujął jedną jej dłoń, drugą zarzucił sobie na ramię i zaczął tańczyć. Tak po prostu.

[Elaine Townsend]

Było. Głównie dlatego, że gdzieś tam wewnętrznie zawsze czekała na Isaaka i chyba się obawiała – że znajdzie sobie kogoś innego, lepszego, młodszego, z możliwością posiadania własnych dzieci, bo przecież sam dzieci chciał, a mężczyźni w tej kwestii nie mieli terminu przydatności. Ona była czterdziestoletnią, samotną matką bliźniaków, która tęskniła za mężem, który tak naprawdę był jej eks mężem. Uniosła jedną brew.
– Może nie będziesz musiał – spojrzała na niego dość mocno wymownie. – Sądziłam, że miałeś na tyle czasu, że je wszystkie przeczytałeś – zaśmiała się, bo już jakiś czas temu odeszła od pisania arlekinów. Ona i Ted mieli od kilku lat całkiem nieźle prosperujące wydawnictwo i pisała głównie obyczajowe powieści z wątkami romansowymi i kryminalnymi. A pierwsza książka, którą wydała, była książką o nich – ze zmienionym zakończeniem, tym razem z Happy Endem.
– Brzmi dobrze – uśmiechnęła się całkiem uroczo, chociaż pamiętała doskonale, gdy w sylwestra mieli proces, gdy dowody były na tyle twarde, że skazali go na dziesięć lat. Chociaż to nie wtedy jej świat się rozpadł. Jej świat się rozpadł, gdy zażądał rozwodu.
– Nad życie. Najmocniej. Na zawsze – powiedziała cicho, parafrazując nieco swoją przysięgę małżeńską sprzed lat. Uśmiechnęła się jednak, gdy powiedział ich hasło. Gdy spytał, co on ma powiedzieć, zaśmiała się. – Myślę, że mamy podobny czas przestoju w tej kwestii – stwirdziła, zarzucając sobie jego dłoń na ramię i zaczynając tańczyć, chociaż zaraz przysunęła się bliżej niego. Jak najbliżej. Bo cholernie za jego bliskością tęskniła.

[Isaak Costas]

- Nie, teraz skupiam się na twoich nowych książkach, chociaż i tak najbardziej lubię tą o nas - uśmiechnął się do niej czule, bo była jego ulubioną książką w ostatnich lata i wracał do niej kilkakrotnie. Pewnie nawet kolegów z celi zaraził nią, chociaż żaden oficjalnie przy innych więźniach by się do tego nie przyznał
- Moim zdaniem też - przyznał. Isaak mimo że nie umiał tego wywalić z głowy, cholernie bardzo w głowie trzymał też wszystkie dobre wspomnienia. Wakacje na Kubie, ich ślub… najbardziej żałował, że nigdy nie mogli zrealizować wszystkich swoich planów - że nie pojechali w podróż poślubną, chociaż teraz mogli to w pewnym sensie naprawić, tak? Mimo, że finansowo nie było u niego już tak perfekcyjnie, ale pewnie miał się zaraz wdrażać w jakiś nowy biznes, który Billy ogarnął w ostatnich latach.
- Na zawsze - powtórzył za nią, a na parkiecie patrzył jej cały czas w oczy, nawet się nie odzywając więcej tylko poruszał się z nią w rytm muzyki, ale istotnie - też potrzebował bliskości. Przyciągnał ją więc niego bliżej siebie, nachylając nad nią. Na moment nawet się zatrzymał w tym tańcu, całując czule jej usta. Usta, o których marzył każdego pieprzonego dnia przez ostatnie sześć lat. Usta, które kochał tak bardzo, że nawet jesli by go już nie chciał, to on nie chciałby już żadnych innych nigdy więcej. A potem oparł czoło o jej czoło i dalej bujał się delikatnie w rytm piosenki.

[Elaine Townsend]

– Tak, ta o nas też jest moją ulubioną – powiedziała z czułością, bo nawet nie sądziła, że koniec końców przeczytał ją razem z Happy Endem. Bo zasługiwali na ten Happy End. Należał im się. Należał się im wszystkim i Ellie wierzyła w to całym sercem.
– To dobrze – uśmiechnęła się do niego czule, muskając leciutko palcami jego policzek. Mimo, że nie zrealizowali swoich planów, nie przeszkadzało jej to szczególnie, a i fakt, że finansowo nie zarabiał milionów zupełnie jej nie przeszkadzał, bo ona na swoich gównoksiązkach zarabiała co najmniej nieźle. Słysząc jego słowa, uśmiechnęła się delikatnie i gdy przyciągnął ją bliżej, przylgnęła do niego całym ciałem. A potem ją pocałował.
I wszystko dookoła się zatrzymało, byli tylko oni. Kochała go całym sercem, wplotła więc dłoń jego ciemne włosy i odwzajemniła ten pocałunek cholernie czule, namiętnie, nie przestając smakować jego ust, zachwycać się tym, jak jego bliskość poruszała każdą jej cząstkę, jak bardzo go kochała i jak bardzo chciała smakować tylko tych ust do końca swojego życia. Kiedy się oparł czołem o jej czoło, odetchnęła, zarzucając nogę na jego biodro.
– Może… Chciałbyś się wprowadzić? Wiem, że to szybko, ale… Wystarczająco czasu zmarnowaliśmy. Nie chcę tracić kolejnego dnia, kolejnej sekundy bez ciebie – powiedziała czule, przygryzając dolną wargę.

[Isaak Costas]

Należał im się jak psu buda, to prawda. Powinni mieć happy end, chociaż Isaak w tym wszystkim zapomniał, że mogli go mieć bez tej kilkuletniej przerwy - bo jeśli teraz mieli wrócić do punktu sprzed rozwodu, to przecież było to tylko marnotrawstwo czasu, nie? Kiedy jednak przylgnęła do niego ciałem, mocniej i szczelniej obejmował ją w talii, delikatnie palcami sunąc po jej plecach i rysując na nich bliżej nieokreślone rzeczy.
A pocałunek sprawił mu więcej przyjemności niż kiedykolwiek przedtem. Jakby nigdy nie smakował innych ust, jakby to był totalny pierwszy raz. I ostatni jednocześnie. Złapał jej nogę, gdy zarzuciła ją na jego biodro i palcami delikatnie przesuwał pod delikatnej fakturze jej skóry.
- Nah - pokręcił głową. - Ty wróć do domu. - powiedział, patrząc jej w oczy. - Wy. Możemy nawet dzisiaj zabrać wasze rzeczy. - mogli nawet teraz stąd po prostu wyjść i wszystko zabrać. Mieli przecież dwie małe sypialnie, w których planowali kiedyś ulokować swoje śliczne dzieciaczki, nie? - Własnoręcznie mogę im pomalować pokoje - uśmiechnął się do niej, drugą dłonią łapiąc jej policzek. - A potem polecimy na Kubę i weźmiemy nasz wymarzony ślub - dodał, puszczając jej oczko. Ten, o którym opowiadali udając małżeństwo. Idealny plan.

[Elaine Townsend]

Owszem, to było marnotrawstwo czasu i gdyby wtedy zapytał Elaine o zdanie, powiedziałaby mu to od razu – ale był cholernie uparty i była to cecha, którą w nim kochała i nienawidziła jednocześnie. Czując jego dłoń na swoich plecach aż westchnęła cicho. Tak bardzo tęskniła za jego ramionami, że chyba nawet nie do końca była w stanie uwierzyć, czy to się jej śniło, czy było naprawdę.
– Nie? – spytała, patrząc na niego, bo przez chwilę jej serce stanęło. A potem powiedział, żeby wróciła do domu, a na jej twarzy pojawił się uroczy uśmiech, przez który wokół jej ciemnych oczu pojawiły się drobne zmarszczki.
– Nie damy rady zabrać wszystkich ich zabawek, ale możemy wziąć najważniejsze rzeczy, i tak miałam im wymieniać mebelki – wzruszyła ramionami. Sypialni pewnie mieli o wiele więcej, ale faktycznie, miało to sens. – Pomalujemy je razem – powiedziała cicho, a gdy wspomniał o ślubie na Kubie, sięgnęła do swojego naszyjnika i zdjęła z niego pierścionek zaręczynowy.
– Skoro to oświadczyny, to chyba powinieneś to zrobić w odpowiedni sposób – powiedziała z delikatnym rozbawieniem, bo w końcu od lat była szczęśliwa. Prawdziwie szczęśliwa. Jakby znalazła ten brakujący element układanki, chociaż zawsze wiedziała, że to on był tym elementem.

[Isaak Costas]

Musnął palcem te pojawiające się w okolicy jej oczku zmarszczki i uśmiechnął się mimowolnie nieco szerzej słysząc jej odpowiedź.
- Weźmiemy dzisiaj te, które lubią najbardziej. Resztę ogarniemy na bieżąco - stwierdził, bo mogli też zawsze jakieś kupić. Doceniał w ogóle to, że chociaż kiedyś masakrycznie dużo pieniędzy trwonili na głupoty, to równie dużo odkładali na jakichś magicznych kontach, z których teraz mógł póki co czerpać. - Dobrze - uniósł jej dłoń do swoich ust, składając na niej czuły pocałunek. Wziął od niej faktycznie pierścionek i wsunął powoli na jej szczupły palec. Nadal pasował jak ulał.
- Nie, ten na razie załóż. Jako obietnicę. Potem kupię ci nowy - wyszeptał, bo nie zamierzał z dupy tutaj klękać. Może dojrzał przez ostatnie dziesięć lat, ale nadal był Isaakiem Costasem - i zamierzał się jej oświadczyć we właściwy sposób, typowo nastawiony na ten cel.
- Kocham cię, Ellie - patrzył jej teraz z uśmiechem w oczy, kciukiem gładząc delikatny policzek i znowu ją do siebie bardziej przyciągnął, przytulając mocno i składając kilka czułych pocałunków na jej skroni. - Jedziemy po te rzeczy? - zaproponował, bo chyba chciał ją mieć przy sobie jak najszybciej. Ją i te dzieciaki, które wiedział, że pokocha nad życie, tak jak ją.

[Elaine Townsend]

Uśmiechnęła się leciutko, nieco zawstydzona tymi zmarszczkami, które pewnie bardziej dodawały jej uroku niż przeszkadzały, jednak… Dla niego zawsze chciała być najpiękniejsza, a zmarszczki do najpiękniejszych nie należały, prawda? Pokiwała głową i uśmiechnęła się nieznacznie. Fakt, byli wszyscy zabezpieczeni finansowo, co więcej, Elaine nadal świetnie zarabiała na swoich książkach, więc pieniędzmi przejmować się zupełnie nie musiała.
Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową z rozbawieniem. Nie potrzebowała nowego pierścionka, w zasadzie te sześć lat spędziła będąc nadal zamężna – bo w jej jaźni nadal była jego żoną. Nie umiała się przestawić, bo nigdy nie widziała się z nikim innym
– Ja ciebie też – powiedziała cicho, by zaraz skinąć głową. I pojechali, zaświeciła światło w dużym salonie, w którym ewidentnie było widać ślady dzieci – kilka porozrzucanych zabawek, dwie małe buteleczki na stoliku kawowym, których nie zdążyła zgarnąć.
– W zasadzie… Jest coś, co musimy zapakować do samochodu najpierw – powiedziała cicho i chwyciła go za dłoń. Odetchnęła głęboko, prowadząc go do swojej sypialni, w której na ścianie wisiał ich portret. – Myślę, że to powinniśmy wziąć w pierwszej kolejności – stwierdziła, wzruszając ramionami. Tak czuła.

[Elaine Townsend]

| inna alternatywna

Unikała spotkań z Billem i Callie od kilku miesięcy – w zasadzie od jakichś trzech, kiedy to tak naprawdę jej brzuszek zaczął być dość mocno widoczny. Źle się czuła z ukrywaniem ciąży, szczególnie przed Calls, jednak wiedziała doskonale, że jej przyjaciółka musiałaby wtedy poznać prawdę, a chyba nie była gotowa jej wyznawać. Nie, dopóki Isaak się nie dowie, a że koniec końców wieści do niego dotrą nie miała wątpliwości. Gdy więc tuż przed świętami do Los Angeles przyjechała Callie, oświadczając, że mimo ciąży (za której ukrywanie dostała zjebę maks) nie będzie spędzać świąt sama i ma spakować się i wsiadać w samolot, z bólem serca i stresem stulecia wsiadła w ten cholerny samolot i dzisiaj pojawiła się na przyjęciu świątecznym. Niko od razu się ucieszył, że ją widzi i w zasadzie lekko oszalał na punkcie jej brzucha.
– Ellie, wiesz że zawsze byłaś dla nas jak przybrana córka, mam nadzieję, że dasz mi czasami rozpuścić moje przybrane wnuki – powiedział, obejmując ją ramionami, a ona nie umiała powiedzieć, że jego wnuki nie będą do końca przybrane. Mimo to, pogadała chwilę z nim i z Heleną, a potem po prostu starała się wmieszać w tłum, jednak gdy zauważyła Isaaka, jakoś mimochodem zaczęła go unikać, bo to nie było miejsce na poważne rozmowy. Ani na żadne rozmowy. A ona nie mogła przecież się denerwować, bo ciąża może i zagrożona nie była, ale nadal była ciążą wysokiego ryzyka. I właśnie dlatego zawędrowała spokojnie do pokoju bilardowego z najnowszym wydaniem Vogue, zamknęła drzwi, zapominając totalnie o jakimś sekretnym przejściu korytarzem i rozsiadła się na kanapie, - co wbrew pozorom wcale nie było łatwe - i zaczęła go powoli przeglądać, bo co innego jej pozostało?

[Isaak Costas]

Isaak rozmawiał kilka razy z Billem o Elaine, ale zwykle Billy go zbywał mówiąc, że Ellie chujowo przechodzi przez ich rozstanie, że to wszystko było dla niej cholernie trudne i… dla Isaaka też było. Cholernie żałował, że nie poleciał za nią gdy po tym jak przyłapała go z inną laską po prostu poszła, ale… nie wiedział jak. Nie był dobry w związki, nie potrafił niczego ratowac i co najważniejsze - nie potrafił jej powiedzieć, że nie była tylko przelotnym romansem (o ile można tak nazwać umawianie się ponad rok) tylko znaczyła dla niego cholernie dużo. A o tym, że Ellie jest w ciąży powiedział mu finalnie Billy i do tego powiedział, że dzieci są samego isaaka. Kurwa, zjebał maks, co? Postanowił jednak na świętach ją złapać i pogadać bo… musieli znależć jakieś rozwiązanie tej patowej sytuacji, nie?
Zobaczył ją z końca sali balowej, ale umknęla mu w tłumie. Początkowo chciał jej szukać w jakiejś sypialni, zrobionej od lat typowo dla niej, ale wtedy przypomniał sobie o pokoju z bilardem - miejscu, w którym jako małolaci chowali sie we czwórkę przed wszystkimi. I istotnie, przeszedł jakimś sekretnym przejściem, obserwując ją od wejścia.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś? Mogłaś napisać chociaż smsa - powiedział cicho, podchodząc nieco bliżej ale nie zbyt blisko, by nie naciskać na nią chociaż fizycznie.

[Elaine Townsend]

Wstrzymała oddech i przymknęła na chwilę powieki, gdy usłyszała jego głos. Bo tęskniła. Okrutnie tęskniła i chociaż zranił ją strasznie, to przecież skoro nigdy za nią nie pojechał, skoro nigdy nie starał się nawet tego naprawić, to ten rok dla niego nic nie znaczył, prawda? Wzięła zaraz głębszy wdech, lekko kładąc dłoń na swoim dość krągłym brzuszku, bo ten gest emocjonalnie ją uspakajał.
– Żeby usłyszeć, że skrobanka jest opcją? Nah, nie miałam ochoty tego słuchać – wzruszyła ramionami, patrząc mu w oczy. – Znam cię, Isaak. Spanikowałbyś i i tak zostałabym z tym sama, zresztą, po tym jak między nami wszystko się skończyło, nie sądziłam, że by cię temat interesował – odparła zupełnie szczerze, powoli podnosząc się z kanapy. Któreś z maluchów poruszyło się w tym momencie w brzuchu, jakby wyczuwało jej zdenerwowanie.
– Nic od ciebie nie chcę. Poza świętym spokojem – dodała, patrząc mu w oczy i przygryzając dolną wargę. Nic nie chciała, bo też niczego się po nim nie spodziewała i tyle.

[Isaak Costas]

On też za nią tęsknił, bardziej niż chciałby się przyznać, ale jednak Billowi sie ostatnio do tego przyznawał dość regularnie i równie regularnie siedział i mu marudził, jak bardzo spierdolił i ta informacja o ciąży… może Isaak nie był facetem, który nadawał się do bycia rodzicem, może dzieci nie planował, ale jak mogła mu nie powiedzieć?
- Ellie, przestań. - poprosił łagodnym tonem, bo nawet jeśli by to zaproponował to na pewno nie kazałby jej usuwać ciąży, no…
- A może bym nie spanikował? Gdy Billy mi powiedział to nie spanikowałem, tylko… chciałem z tobą porozmawiać. - dodał, wzruszając ramionami. Lustrował jej brzuch wzrokiem, dłonie wsuwając do kieszeni swoich spodni od garnituru i oparł się lekko pośladkami o stół bilardowy.
- Możesz nie chcieć ze mną być, możesz nie chcieć ze mna rozmawiać, ale skoro są moje… chciałbym przy nich być. - najchętniej to by jej brzuszka w tym momencie dotknął, ale wolał jej nie irytować i nie drażnić. - To podobno bliźniaki. Znasz płeć? - zapytał, patrząc na nią trochę niewinnym spojrzeniem.

[Elaine Townsend]

Ona nie miała się komu do końca do tego przyznawać. Starała się nie marudzić zbytnio Tedowi przez telefon o Isaaku, bo wiedziała, że temat go irytował, więc siedziała sobie sama z tą swoją tęsknotą, modląc się, żeby w końcu ta nieszczęsna miłość do Costasa jej przeszła, bo była okrutnie męcząca. Mimo to, postanowiła sobie, że całą tę miłość przeleje w ich dzieci, tak po prostu.
– Isaak, oboje wiemy, że by tak było – odparła spokojnie. W jej głosie nie było pretensji, nie było żalu. To było po prostu stwierdzenie faktu. Uniosła sceptycznie brwi, zaciskając usta. – Więc rozmawiamy, uspokoiłeś się emocjonalnie? – zmarszczyła brwi, przygryzając dolną wargę i lustrując go uważnym spojrzeniem, chociaż widać było, że była delikatnie mówiąc – niezbyt ufna.
– Nigdy mi nie zaproponowałeś bycia z tobą i nie sądzę, że chęć do rozmowy powinna była leżeć po mojej stronie. Telefon działa w dwie strony. Ty zjebałeś. Ty się nie odezwałeś, więc… Nie sądziłam, że chcesz mieć coś ze mną wspólnego, co było mi zresztą całkiem na rękę – przyznała spokojnie, bo było jej na rękę. Bo nie mogła na niego patrzeć. Nawet ciężko teraz się na niego patrzyło. Zignorowała nieco jego słowa, że chciałby przy nich być, bo chyba nie do końca wierzyła, że przy pierwszej ciężkiej nocy albo obrzyganej koszuli od armaniego nie ucieknie gdzie pieprz rośnie. Objęła delikatnie brzuch dłońmi i odetchnęła głęboko, skinąwszy głową.
– Chłopiec i dziewczynka. Niko i Vivi – oświadczyła spokojnie, patrząc mu w oczy.