autor

[Lilianne Thompson]

Spędziła dłuższy czas z dziewczynkami. Poprosiła zresztą pewnie i Charliego i Bena, żeby wyszli i leżały we trzy tuląc się na jakimś łóżku, plamiąc łzami idealne sukienki i jednocześnie martwiąc się o Nestę, która pojechała do szpitala. Zostawiła Cams i Vichie dopiero wtedy, gdy obie zapłakane usnęły. Nakryła je jakimś kocykiem, zajrzała po drodze do Maddie i faktycznie dotarła do swojej sypialni, w której całkowicie się rozsypała. Charlie za pewne nie dał jej całego palca, tylko samą obrączkę, którą obrała nerwowo w swoich palcach, siedząc na łóżku w jakimś szlafroczku. Już chciała się wydrzeć, żeby ten kto pukał do drzwi wypierdalał, ale gdy zobaczyła Jasona, wzięła głęboki oddech.
- Tequila mi się przyda. Twoje ramie i szara komórka mniej, ale wejdź - otarła wierzchem dłoni łzy z policzków i nawet uśmiechnęła się do niego, ledwie kącikami ust, ale zawsze, nie? - Wiem, Mark mi pisał. Mam nadzieję, że z maluchami będzie wszystko w porządku - powiedziała cicho, obejmując ramionami swoje kolana i oparła na nich brodę. - Jak twoja głowa to przyswaja? Wiem, że Mark nie mówił ci dokładnie o wszystkim i... no - wolała skupić się na tym jak on odebrał to nagranie niż na tym, że jej serce w tym momencie nie nadawało się już do niczego. Serio, nie miała bladego pojęcia jak to teraz będzie, eh :c

[Jason Rosenthal]

Spojrzał na nią, uśmiechając się smutno, gdy powiedziała, że jego ramię przyda jej się mniej, ale wszedł do środka sypialni i spojrzał na nią z troską. Martwił się o nią, to jasne. Inna sprawa, e z obrotu sytuacji był całkiem… No, całkiem zadowolony i kłamstwem by było stwierdzenie, że było inaczej. Odetchnął głęboko i usiadł obok niej na łóżku, podając jej istotnie, schłodzoną tequilę, którą zgarnął ze sobą.
– Myślę, że tak, na pewno się nią dobrze zajmie – powiedział cicho, patrząc na nią ztroską. – Moja głowa? Moja głowa w zasadzie nie przyswaja. Wiesz, nie trzeba być Sherlockiem Holmesem, żeby wiedzieć, że taki świat jest niebezpieczny, ale na coś takiego chyba nic nie jest w stanie człowieka przygotować – przyznał cicho i spojrzał jej w oczy.

[Lilianne Thompson]

Dobrze chociaż, że potrafił te myśli zachować póki co dla siebie, bo w afekcie mogłaby go tym razem serio chcieć zabić Chociaż... nie, chyba nie miałaby nawet na to siły. Gdy usiadł obok niej na łóżku, istotnie dłoń po tequilę wyciągnęła, odkręcając i od razu pociagnęła z niej kilka sporych łyków krzywiąc się przy tym okropnie.
- Nie wątpię, że Mark się nią dobrze zajmie, ale trzeba mieć na nią serio oko teraz. - powiedziała cicho, biorąc głębszy oddech. - Zabiorę ją do siebie gdy wrócimy do domu - dodała, bo to wydawało jej się bardziej racjonalne. Zresztą... nie chciała też być sama, nie? A we dwie... zawsze raźniej. Zlustrowała wzrokiem jego buźkę, podając mu butelkę i pokiwała głową. - I przez to, że jest niebezpieczny, nie chcieliśmy cię w to teraz wciągać. Trochę nam pokrzyżowali plany, nie? - chciała żeby to zabrzmiało żartobliwie, ale zadrżała jej dolna warga. Cholernie dużo planów pokrzyżowali. Kurwa. Złapała za tą drżącą wargę, zaczynając ją delikatnie skubać jakby to miało w czymś pomóc.

[Jason Rosenthal]

No potrafił – bywał debilem raczej częściej niż rzadziej, ale mimo wszystko był w stanie powiedzieć, kiedy trzeba było po prostu zamknąć ryja, nie? Albo bardzo chciał wierzyć, że był w stanie. Kiedy wyciągnęła rączkę po tequilę, odetchnął cicho i patrzył na nią uważnie.
– Dobrze, dobrze, my zajmiemy się szukaniem ich i ogarnianiem tego wszystkiego, Mark pewnie bardziej mnie wprowadzi p o tym wszystkim –powiedział spokojnie, bo uznali pewnie, że tak będzie najlepiej. – Troszeczkę. Minimalnie, ale wiesz, po prostu muszę to powoli ogarnąć swoim mózgiem. A ty? Jak się trzymasz? – spytał cicho, patrząc na nią z troską.

[Lilianne Thompson]

Może nie debilem, tylko najpierw robił a potem myślał Ale kiedy powiedział, że Mark ma go bardziej w cokolwiek wprowadzać, w jej spojrzeniu się coś zmieniło - rozpacz ustąpiła miejsce stresowi. Co? Chyba ich popierdoliło.
- Nie, nie. Nie chcę, żebyś brał w tym udział - aż zacisnęła palce na jego dłoni, patrząc na niego całkowicie poważnie. - To nie jest dobry pomysł, żebyś teraz, w tym momencie się w cokolwiek wdrażał i w tym uczestniczył. Nie chcę, żeby tobie też coś się stało - zmarszczyła czoło. I to nie była żadna udawana troska ani nic, po prostu... nie ogarniał tego świata. Jak chcieli go wdrożyć w to wszystko tak nagle? Nie podobało się jej to. Nie chciała jeszcze jego stracić w tym pierdolniku
- Tak jak widzisz - wzruszyła ramionami, ale nadal trzymała go za dłoń dość mocno, biorąc zaraz głębszy oddech. - Nie umiem tego chyba ogarnąć głową. I ten... palec - przymknęła na chwilę powieki. Bo jasne, popłakała dość solidnie ale jakby nie dotarło mimo wszystko całkowicie, nie?

[Jason Rosenthal]

– Nie chodzi nawet o branie w tym udziału, bardziej o to, żebym znał powagę sytuacji i wiedział jak siebie i was bronić w razie czego. Nie zakładam, ze mi pozwolą brać udział w akcjach – odparł, patrząc jej w oczy, bo waidomo, to raczej nie wchodziło w grę.
– Nie wolałabyś mieszkać z nami? To znaczy ty i Nessie, będziecie na pewno bezpieczniejsze niż same – zauważył cicho, lustrując ją uważnie wzrokiem, bo akurat istotnie, tak to widział. Odetchnął głęboko, kciukiem muskając jej rączkę. – No… Beznadziejna sytuacja, ale jakoś przez nią przebrniesz, jesteś cholernie silna – powiedział cicho, muskając ustami jej skroń.

[Lilianne Thompson]

- Nawet jeśli ci pozwolą, to masz tego nie robić - jakoś nie wątpiła, że Ben podejmie finalnie decyzje, żeby Jason robił też coś fizycznie w tym wszystkim, a tego nie chciała. Za dużo miała mieć na głowie teraz, żeby jeszcze o niego musieć się martwić. Zlustrowała wzrokiem jego twarz gdy powiedział o mieszkaniu wszyscy razem.
- Nie, to... damy radę we dwie. Nesta będzie mogła sobie odpoczywać, ja będę pracować zdalnie póki co, poza tym... potrzebuję być w naszym domu - zamrugała kilkakrotnie, jakby chcąc odgonić potencjalne łzy. Uśmiechnęła się smutno i kiedy ucałował jej skroń, to przysunęła się bliżej, po prostu do niego przytulając mocno. - Nie chcę musieć przez wszystko wiecznie brnąć. To takie niesprawiedliwe, Jay. Dlaczego świat się na mnie uwziął? - zapytała cicho, ledwie słyszalnie niemal, wtulając się w niego mocniej i schowała nos w zagłębieniu w jego obojczyku.

[Jason Rosenthal]

– Okej, Lily, nie martw się tym, masz wystarczająco dużo zmartwień – powiedział cicho, patrząc na nią z troską. Owszem, Ben pewnie by podjął taką decyzję, ale teraz Ness rządziła interesem i ona w interesie Lils na pewno by zabroniła. Pokiwał powoli głową, gdy wspomniała, że Ness będzie mogła odpoczywać i że dadzą radę we dwie.
– Rozumiem. Mogę ci pomóc ogarnąć pokój dla Ness i wszystko dostosować do jej potrzeb przez ten czas jak będzie na obserwacji – zaproponował cicho, delikatnie ramieniem ją obejmując i przygarniając do siebie. Westchnął cicho.
– Nie wiem, Lily… Ale strasznie mi przykro, że tak jest – niby było mu przykro, ale że świat pozbył się Ronalda to akurat był całkiem wdzięczny.

[Lilianne Thompson]

- Jesteś ojcem mojej córki, nie mogę się nie martwić - mruknęła nieco marudnie. O Charlesa się jakoś nie martwiła, ale też zakładała, że mimo wszystko miał większą wiedzę, więc wiadomo. - Tak, chętnie. I przy Maddie będziesz musiał mi jeszcze trochę pomóc, bo będę musiała zająć się pracą Rona. Nie mam pojęcia jak, ale... będę musiała jakoś to ogarnąć - jasne, to teoretycznie nie był na to moment, ale w praktyce wiedziała, że rachunki i cała inna masa pierdół nie będą czekały. Próbowała wejść w tryb rozwiązywanie problemów, nie? Napawała się jednakże w tym momencie zapachem jego perfum, wymieszanym z dymem papierosowym i tequilą i próbowała nie rozpaść się życiowo. Nie mogła. Musiała się wziąć w garść jak najszybciej.
- Mi też jest przykro - szepnęła tylko, wsuwając łapki pod materiał jego marynarki i przymknęła powieki. - Chcesz ze mną zostać? Nie chcę spać sama - poprosiła, ale zupełnie bez podtekstu. Potrzebowała się przytulić, a jakoś... chyba wolała jego ramiona niż te należące do Charliego w tym momencie zycia

[Jason Rosenthal]

– Możesz, na razie fizycznie nic mi nie będzie i niczym i nikim poza Maddie i tobą zajmował się nie będę – powiedział cicho, patrząc na nią, ale gdy wspomniała, że będzie się zajmować pracą Rona, pokręcił głową.
– Na pewno nie. To niebezpieczne, chłopaki będą ogarniać interesy, ty będziesz czerpać korzyści. Na pewno nie będziesz się tym zajmować, Lily – bo wiadomo, bez sensu, żeby w ten świat wchodziła. Odetchnął głęboko, głaszcząc jej ramionko i chłonąc zapach jej perfum wymieszany z tequilą.
– Jasne, zostanę – pokiwał głową, zaraz wzdychając cicho. – Musisz być padnięta po dzisiejszym dniu – dodał, bo by go to nie zdziwiło, on sam był, a nie przeżył tego wszystkiego tak jak ona. :C

[Lilianne Thompson]

- Na razie - westchnęła tylko ciężko, ale uśmiechnęła się delikatnie gdy powiedział, że nie będzie się niczym innym zajmował. Okej, mogła to zaakceptować, przynajmniej na razie. - Oczywiście, że tak. Nie dam interesów Rona nikomu innemu. To nie tylko ciemne kwestie, to... wszystko inne. Deweloperka też w to wchodzi - a i tak wszystko było częściowo jej, nie? I w zasadzie trochę miała gdzieś co ktokolwiek o tym myślał, nie?
- Jestem, cholernie - przyznała cicho, a potem faktycznie położyli się spać. I doceniała to, że po prostu był obok i nie gadał głupot ani niczego nie próbował. Nie potrzebowała penisa w tym momencie. Potrzebowała po prostu się przytulić :c

| ztx2